: ทุเรียน มีมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาแล้วนะ

จากหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่สำคัญ ‘บันทึกของลาลูแบร์’ หนึ่งในคณะราชทูตจากฝรั่งเศส ที่พระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ส่งมายังสยามประเทศเพื่อเจริญสัมพันธไมตรี ในช่วงปี พ.ศ. 2228

‘ดูเรียน (Durion) ชาวสยามเรียกว่า “ทูลเรียน” (Tourrion) เป็นผลไม้ที่นิยมกันมากในแถบนี้ แต่สำหรับข้าพเจ้า ไม่สามารถทนต่อกลิ่นเหม็นอันรุนแรงของมันได้ ผลมีขนาดเท่าผลแตง มีหนามอยู่โดยรอบ ดูๆ ไป ก็คล้ายกับขนุนเหมือนกัน มีเมล็ดมาก แต่เมล็ดใหญ่ขนาดเท่าไข่ไก่ ซึ่งเป็นส่วนที่ใช้กิน ภายในยังมีอยู่อีกเมล็ดหนึ่ง ถือกันว่า ยิ่งมีเมล็ดในน้อย ยิ่งเป็นทูลเรียนดี อย่างไรก็ตาม ในผลหนึ่งๆ ไม่เคยปรากฏว่า มีน้อยกว่า ๓ เมล็ดเลย’

และในปลายสมัยรัชกาลที่ 3 จาก ‘จดหมายเหตุเรื่อง เซอร์เชมสับรุก ทูตอังกฤษเข้ามาขอแก้หนังสือสัญญา เมื่อ พ.ศ. 2393’ ที่ เฮนรี เบอร์นี ทำไว้ในปี พ.ศ. 2369 การมาถึงของ เซอร์ เจมส์ บรูก ได้รับการต้อนรับอย่างดี สยามประเทศได้จัดหาข้าวปลาอาหารอย่างเต็มที่ รวมถึง “ทูลเรียน” ด้วย ซึ่งปรากฎเนื้อหาใน ประชุมพงศาวดาร ภาคที่ 62 เรื่องทูตฝรั่งสมัยรัตนโกสินทร์ หน้าที่ 141 บันทึกเรื่องตอนนี้ว่า

‘…เซอร์เชมสับรุก ให้เรียน ฯพณฯ ว่า ฯพณฯ ให้ขนมจีบกับทุเรียนไปนันมีความยินดีนัก ฯพณฯ ว่า เซอร์เชมสับรุกเคยกินแล้ว แต่มิศบรุกกับขุนนาง ๔ คนเป็นคนมาแต่เมืองวิลาศใหม่ไม่เคยกิน จึงอุตส่าห์หาไปให้กิน จะได้รู้รสทุเรียน…’

จากหลักฐานที่สำคัญทั้ง 2 ชิ้นนี้แสดงให้เห็นว่า ทุเรียน เป็นที่นิยมมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา จนนำมาเป็นผลไม้ต้อนรับแขกบ้านแขกเมือง สมกับฉายา “ราชาผลไม้เมืองไทย” เสียจริง

– – – – – – – – – – – – – – –
เนื่องจากวิตามินเอ ที่พบในอาหารมี 2 รูปแบบคือ
1. วิตามินเอที่พร้อมใช้งาน: วิตามินเอ เรตินอล (Performed vitamin A)
2. วิตามินเอที่เป็นสารตั้งต้น ร่างกายนำไปสร้างวิตามินเอ (Carotenoids)

World Health Organization (WHO) จึงกำหนดหน่วยสากลเพื่อเป็นหน่วยอ้างอิงเปรียบเทียบประสิทธิภาพของสารออกฤทธิ์แต่ละตัวเมื่อยาหรือวิตามินมีการแตกตัวในร่างกาย เช่น International Unit (IU), Retinol activity equivalents (RAE)

โดย วิตามินเอ 1 IU = 0.3 ไมโครกรัม เรตินอล = 0.6 ไมโคกรัม เบต้า-แคโรทีน
– – – – – – – – – – – – – – –